Browar "Nussbaum" we Wrocławiu

[Piwowar]

Dnia 24 sierpnia 1922 roku zmarł w Bolkowie były właściciel browaru „zum Nussbaum” Hermann Raupach. W tym czasie jego firma nadal znajdowała się w likwidacji. Likwidatorem był kupiec Nathan Ollendorf. Jesienią 1924 roku zmarł również likwidator f Ollendorf. Jego miejsce zajął Hermann Douglas. Firmę zlikwidowano na początku 1925 roku.

[Piwowar]

W latach dwudziestych XX wieku browar przy Kleczkowskiej zatrudniał około 50 osób. Posiadał warzelnię na 30 cetnarów zasypu, z kadzią warzelną o pojemności 98,64 hl. Za produkcję odpowiedzialny był mistrz piwowarski Gamoll. Własne przedstawicielstwa „Nussbaum” posiadał w Oleśnicy, Sycowie, Oławie, Legnicy, Kamiennej Górze, Grabinie Śląskiej i w Kobierzycach. Klientów zaopatrywały w piwo cztery samochody dostawcze i 20 zaprzęgów konnych. W 1929 roku prokurenten firmy został Bernhard Wieczorke, który podjął pracę w browarze Raupacha w 1906 roku. W 1931 roku Wieczorke uroczyście obchodził jubileusz dwudziestopięciolecia pracy w browarze „zum Nussbaum”.

[Piwowar]

W latach trzydziestych zainwestowano w trzecią chłodziarkę firmy Linde i powiększono leżakownię, co pozwoliło na zwiększenie produkcji piwa. Warzelnia była zbudowana przez firmę Guttsmann na wyrost i była zdolna wyprodukować rocznie do 100.000 hl brzeczki piwnej. Problemem była leżakownia, która po rozbudowie była wyposażona w zbiorniki o łącznej pojemności 1160 hl i była tym samym w stanie wyleżakować rocznie zaledwie 34.500 hl piwa. Po rozbudowie otwarto nowe przedstawicielstwa w Świdnicy, Gogolinie, Strzelinie, Zabrzu, Miłkowie koło Jeleniej Góry i Lubinie. Aby zapewnić tam dostawy piwa powiększono park maszynowy do 15 samochodów dostawczych. Ilość pracowników wzrosła do 65 osób. Podczas drugiej wojny światowej ilość przedstawicielstw browaru zredukowano odgórnie do trzech. Znajdowały się one w Świdnicy, Strzelinie oraz w Kobierzycach. Miało to związek z wprowadzonym 6 grudnia 1939 roku przez rząd trzeciej rzeszy zakazem transportu piwa na odległość przekraczającą 50 km od browaru. Piwo nie miało być niepotrzebnie wożone, lecz w miarę możliwości miało być wypijane na miejscu. W Sali lokalu gastronomicznego przy Kleczkowskiej 33 nocowali podczas wojny przymusowi robotnicy zatrudniani w różnych zakładach produkcyjnych Wrocławia. Po zakończeniu wojny browar na kleczkowskiej nie wznowił produkcji, podobno nie posiadał już warzelni. Pozostało po nim jednak mnóstwo pamiątek, takich jak butelki, szyldy reklamowe, podstawki, etykiety i.t.d.

[Cooper]

Nasuwa się automatyczne pytanie co stało się z tymi dużymi ilościami etykiet ale w zasadzie to pytanie retoryczne bo pewnie ponad 99,9 procent zostało wyrzucone jako coś źle kojarzącego się z niemieckimi czasami a te śladowe nieliczne zapewnie zabrane na pamiątkę być może obecnie zasilają kolekcjonerskie zbiory a reszta być może jeszcze w niewielkiej ilości wyjdzie na światło dzienne KIEDYŚ.

[Piwowar]

Dlatego bądźmy dobrej myśli. Mnie też już się zdarzyło znaleźć etykiety w miejscu, w którym bym się ich nie spodziewał, na przykład na dnie starej drewnianej skrzynki.

[Piwowar]

A jak potoczyły się losy braci Zeisig, którzy sprzedali w 1899 roku karczmę „zum Nussbaum” Hermannowi Raupachowi? O Eugenie nie wiemy nic, natomiast Hermann w podeszłym wieku postanowił jeszcze raz spróbować swoich sił jako karczmarz. W tym celu zakupił w lutym 1908 roku za cenę 245.000 marek położoną przy Neumarkt 35, dzisiejszym Nowym Targu karczmę „Schwarze Krähe“ (czarna wrona). Zeisig zamierzał prowadzić karczmę na własny rachunek. Aby powiększyć swój lokal restauracyjny, w lipcu tego samego roku dokupił od spadkobierców Grunda przylegający do jego karczmy narożny budynek przy Messergasse 34, dzisiejszej ulicy Nożowniczej.

[Piwowar]

Niestety Zeisigowi nie powiodło się i w marcu 1913 roku jego mienie zajął syndyk. Jak pisały gazety w kwietniu 1914 roku: „Czarna Wrona, jedna z najstarszych karczem wrocławskich została postawiona w stan upadłości. Browar oraz karczma, do której należy jeszcze filia firmy, prowadzone są na rachunek syndyka masy upadłościowej.” We wrześniu 1914 roku karczmę sprzedano metodą przetargu. Do karczmy należały: działka o powerzchni 546 m2 , na której znajdowały się dwa budynki mieszkalne, budynek browaru ze stajniami oraz budynek maszynowni. Karczmę zakupił za cenę 273.000 marek piwowar Karl Neumann.