John Martin, Gordon Finest Gold Blond

[Cezar]

Jest to akurat typowo szkockie piwo, ale jednak wyprodukowane w Belgii. Butelka 0,33 litra, moc - 10% alkoholu (ekstrakt nieznany). Zakupione w Warszawie w delikatesach "Senator" w DH Promenada przy ul. Ostrobramskiej. Cena koszmarna - 19 zł.

Pian średnioziarnista, nietrwała. Barwa jasnokoniakowa, lekko mętna. Owocowy zapach. Smak słodkawy, ale goryczka bardzo intensywna. Alkohol wyraźnie wyczuwalny, aczkolwiek nie jest tak nachalny jak np. w wielu mocnych polskich piwach.

Moim zdaniem niezbyt dobre, a już na pewno nie warte takich pieniędzy.

PS. Kapsel (ukryty pod sreberkiem) pochodził (nie wiedzieć czemu) od piwa Kilkenny.

[grzech]

Fakt, nie za smaczne. Ale na moim, nabytym onegdaj w Alkoholach Świata w Białymstoku widniało - wyprodukowany w Edynburgu dla John Martin bla, bla, bla,... Belgia.

[Andi]

Widze ze zmienila sie etykieta w tym piwie.W zasadzie na jego temat zostalo wszystko powiedziane-mi röwniez nie podeszlo pod smak chociaz u nas cena jest w miare rozsadna

[Dreamer]

zaw. alk. 10,0%, but. 0,33 l
dostępne w pubie Peron 6 (Łódź).

John Martin przybył w 1909 r. z Anglii do Antwerpii w Belgii, by zająć się początkowo importem Guinnessa na kontynent. Wprowadzając parę lat później na rynek firmowane przez siebie szkockie Gordon Scotch Ale nie przypuszczał pewnie, że tak idealnie wstrzeli się w popyt na brytyjskie piwa typu ale w Belgii, a firma odnotuje lawinowy przyrost sprzedaży. Dziś rozległe imperium piwne Martina, kontrolowane przez jego wnuki, obejmuje oprócz wielu piwnych marek (Martin's, Douglas, Gordon) także produkcję soft-drinków i cydrów. Mnóstwo marek, doskonały marketing, ale tradycji piwnych nie za wiele. Owszem, w 1993 Martin wykupił browar Timmermans specjalizujący się w lambikach - i, idąc z duchem epoki, wypuścił w 2004 r. lamibiki w puszkach . Świat się przewraca do góry nogami
Finest Gold Blond to też takie piwo stworzone z potrzeby chwili (jak wszystkie piwa Martina) w latach 90., bo zaczęła się wówczas moda na mocne lagery. Nie wiadomo nawet, który browar warzy to piwo - Martin jest jedynie zleceniodawcą (coś, jak nasze Jako z Kokanina).
Kolor - ładny, połyskliwie złoty;
piana - raczej drobnoziarnista i początkowo robi dobre wrażenie, ale na wrażeniu się kończy - szybko znika pozostawiając pojedyncze placki;
nasycenie - mocne;
zapach - chmielowy, w sumie nic nadzwyczajnego;
smak - nawet dość gładki, jak na taką zawartość alkoholu, trochę maślanych nutek słodowych i bardzo delikatne nachmielenie; przebija lekko słodkawa nuta (na szczęście niezbyt nachalna), sugerująca zawartość np. kukurydzy, ale okazuje się po lekturze kontry, że do piwa dodawany jest cukier; o dziwo w tym wszystkim dość sensownie ukryty jest alkohol; mimo wszystko - samo piwo to nic nadzwyczajnego, mocny lager jakich wiele.
Na zdjęciu - nowa etykieta.

[Snus]

Bo bardzo miłym doświadczeniu z Gordon Finest Copper sięgnąłem po Golda.
Niestety zbyt mocno czuć volty, co przy 10% nie powinno dziwić, ale z drugiej strony Belgowie potrafią robić dobre mocne piwa.
Ale to nie dotyczy Golda.

Polecane wielbicielom smaku spirytusu.

[Twilight_Alehouse]

Kupione w zeszłym roku w Brukseli w Carrefour Express za 1,90€.

Kolor: Bardzo głębokie złoto, mocno wpadające w pomarańcz.
Piana: Dość wysoka, opada do nędznych resztek, słabo osadza się na ściankach.
Zapach: Alkohol, zapach sfermentowanych owoców i w zasadzie nic więcej. Pasuje do takiego lagerowego mózgotrzepa.
Smak: Potężny alkohol, spora słodycz, trochę owoców, lekka cierpkość, niezła nawet goryczka. Całość to zwykły niewyrafinowany mocarz dolnej fermentacji.
Opakowanie: Jak na zdjęciu Dreamera. Prosta etykieta, dedykowany kapsel.
Uwagi: Naciąłem się na tym piwie. Spodziewałem się czegoś, co być może dorówna wyśmienitemu Gordon Highland Scotch, a dostałem piwo dla żuli. Wypić się da, ale przyjemności w tym żadnej.