GourmetBryggeriet (Ølfabrikken), Ølfabrikken Porter

[lzkamil]

Ølfabrikken to mikrobrowar z miasta Roskilde na zachód od Kopenhagi, bardziej znanego z rockowego festiwalu.

Alk. 7.5%, but. 0.5 l zamykana na krachlę, niefiltrowane i niepasteryzowane.
Ciemnobrązowe, mętne, słabo nagazowane, piana beżowa, wysoka i sztywna, średnio trwała.
Zapach bardzo intensywny, najsilniej wyczuwalny mocno palony słód, do tego trochę owoców, chyba wiśni, przypomina polskie portery bałtyckie i to z tych 22-ek.
Smak zajedwabiście gęsty i treściwy, na pierwszym planie potężna palona goryczka, w posmaku taki jakby owocowy syrop i cukierki liquorice (po naszemu chyba lukrecja, tych cukierków nie cierpię ale ślad tego smaku w piwie może być), gorzką czekoladę też się wyczuje.
W kategorii treściwości ten porter by mógł stanąć w szranki z polskimi najcięższymi porterami bałtyckimi, chociaż jest od nich bardziej goryczkowy. Nie wiem czy jest górnej czy dolnej fermentacji.

Kupione w piwnym sklepie w Groningen (Holandia). Cena tak samo przerażająca jak Brown Ale z tego samego browaru - 4.05€ - ale raz było warto spróbować.

[zgroza]

Parametry i wrażenia podobne jak u Izkamila, z tym że z puszki 0,33l. Pewnie sposób i długość przechowywana wpłynęły na zdecydowanie większą ilość gazu.
Mam wrażenie, że ceny ostatnio poszły w dół, ale za 0,33 Carlsberga płaci się prawie euro, za dobre piwo i do 5-6 euro. Moja pucha kosztowała prawie 2 (12,5 kr).

[Kolesław]

Zapach bardzo intensywny. Na początku przez moment cukierki z karmelem i toffi, a potem gorzka czekolada, prażony słód, lukrecja (ta, obok czekolady, jest nawet w opróżnionej już szklance).
Piana brązowa, wielka, drobna, trwała. Cudo! Wysycenie średnie, akuratne.
Kolor czarny, zupełnie nieprzejrzysty, ciemniejszy niż kolor Guinnessa FE.
Smak koncentrat. Sprawia wrażenie bardziej treściwego niż nasze 22-ki (336 kJ/80 kcal na 100 ml). Czekolada bardziej czekoladowa niż czekolada (pod ręką miałem deserową 45 %) - gorzka. Słodycz ukryta w tej czekoladzie też jest (samodzielnie nie występuje). To dominuje. Jest też lukrecja, słód podszyty leciutko owocowym kwaskiem i chmiel – mam wrażenie, że z wysp.
Aksamit, krem. Wszystko co najlepsze w porterze i stoucie w jednym. Rozkosz.
Tylko jedna wada – jedna, mała puszka. Czyli w zasadzie trzy.
A teraz to, co producent o swoim własnym piwie na http://oelfabrikken.dk/what/always-in-assortment/ (w moim nieudolnym tłumaczeniu):
„Ciemny i bogaty (nasycony, głęboki, soczysty) porter inspirowany tradycją porterów bałtyckich robionych w Skandynawii. Prażony/palony bez przypalenizny, z dominującym smakiem suszonych owoców i nutą winną. Wysoka ilość (wartość) pozostałych cukrów i owocowy zapach sprawiają, że piwo to jest perfekcyjnym towarzyszem dla deserów czekoladowych, jeżeli jest serwowane lekko schłodzone. Warzone ze słodu z jęczmienia Maris Otter, słodu British Brown, słodu czekoladowego, palonego jęczmienia, dwóch rodzajów słodu karmelowego i brązowego cukru.
W 2006 r. zdobył nagrody Beer News of the Year (by Danish Beer Enthusiast) i Best Porter in the world (at Ratebeer.com).”
Inspiracja inspiracją, ale po składzie widać, że to jednak nie może być porter bałtycki. Ciągle zagadką pozostaje chmiel i przede wszystkim drożdże. Na standardy innych porterów jest za mocny. Trochę jakby Foreign Extra Stout (zbyt treściwy), trochę Russian Imperial Stout (ciut za słaby).
No, piękna fabryka.
Zdrowie Sibarha