De Molen, Bloed, Zweet & Tranen

[sibarh]

No i stało się: moje 1000 nowe piwo opisane na forum
Butelka 0,33 litra, alkohol 8,1 %, eks. brak, kapsel goły
Kolor - czarny jak noc, mętny, przy nalewaniu spore "farfocle"
Piana - beżowa, średniowysoka i trwała
Zapach - bardzo delikatny, kawa plus coś jeszcze
Gaz - okey
Smak - średnio słodkie, wyraźnie palone, mocna kawa i gorzka czekolada, spora goryczka
Smaczne "porterowe" ciemne piwo. Do degustacji.

W moim "zbiorze" piw zagr. nr 1952 - moje 1000 nowe piwo na forum

[sibarh]

Piwo:

[jacer]

Po nudnym, do bólu, niemieckim piwie postanowiłem sięgnąć po coś co bardziej sprawi, że krew zacznie szybciej krążyć.

Trafiło na piwo z holenderskiego browaru De Molen. Został on założony przez Menno Oliviera, piwowara domowego. Zaczynał dwanaście lat temu w garażu koło domu z mikrobrowarkiem de Salamander wraz z miejscem do degustacji. Warzył w browarach w Westmaas, browarze Texelse i amsterdamskim De Prael.

Teraz ma swój browar o wybiciu 500l.

Ale do rzeczy.

Bloed, Zweet & Tranen czyli po naszemu krew, pot i łzy.

Jak sam piwowar napisał na stronie piwo należy do przełomowej serii piw. To, zostało uwarzone z angielskiego słodu wędzonego w dymie torfowym i niemieckiego słodu wędzonego z Bambergu.

I dalej czytamy: każdy kto oglądał Hotel Zacisze (zaczyna się fajnie to mój ulubiony serial z lat dziecięcych - jacer) wie jak trudno jest wprowadzić trwały pokój pomiędzy Niemcami i Anglikami. Kosztowało nas to krew, pot i łzy ale jesteśmy przekonani, że się udało. Może powinniśmy iść do polityki? Nie, nie sądzę, zbyt dobrzy jesteśmy w warzeniu piwa. Spróbuj.

No dobra, to próbujemy.


piana: małe psyk, piana potężna, nie udało się nalać na raz, piana drobniutka, kremowa, beżowa, wystaje ponad kielich, trwała do samego końca,
kolor: nieprzejrzyście czarne, pod światło rubinowe, klarowne,
zapach: lekko winny, lekko kawowy, zapachy wędzonki mało,
smak: piwo treściwe, tak jak w zapachu w smaku leciutko kwaskowe, kawa, lekka wędzoność, chce się kolejnego łyku, ot bardzo dobre piwo domowe,
wysycenie: małe. Piwo refermentowane.

Piwo bardzo pijalne, spodziewałem się większej wędzonki. Trzeba odwiedzić ten browar.

P.S. etykieta jak wyżej, browar ma swój kapsel u sibarha był goły.

[x57]

De Molen, Bloed, Zweet & Tranen

18*Blg, 8,2%alk, 169EBC, 29IBU
Piana wysoka i trwała.
Aromat dymiony ale torfowy (trochę przypominający spalona gumę), lekko chmielony i owocowy, głównie śliwki, wiśnie.
Smak głownie dymiony torfowy, alkohol niewyczuwalny, goryczka niska, z mocną kwaśnością na finiszu (infekcja?), dość gładkie.
Smakuję jak połączenie piwa dymionego z flanders ale, ale chyba nie takie było zamierzenie twórców, brak nut stoutowych.
Wypiłem butelkę do końca ale piwo w moim egzemplarzu zupełnie bez rewelacji.

[jacekwerner]

Wspaniała, gęsta ( początkowo ) kilkucentymetrowa piana, pozostająca do końca w postaci centymetrowego kożuszka, w kolorze kawy z mlekiem. Pozostawia wyraźne, grube firanki na szkle. W smaku lekka słodycz, nuty czekoladowe, później paloność i wędzonka ( skojarzyła mi się z Schlenkerlą ), a w finale lekki kwasek. Goryczka niezbyt wysoka ( 29 EBU ).
Piwo niepasteryzowane, do wypicia w przeciągu 5 lat od zabutelkowania.
Obecnie tak wygląda :

[e-prezes]

W zasypie jest prawdopodobnie słód whisky, bo bukiet jest z typowo torfową wędzonką. Po ogrzaniu bardzo wydatny, bandażowy. W smaku pełne, nie za wytrawne, z zaznaczoną kwasowością na finiszu. Goryczka krótka i słaba. Nasycenie nieduże i podobnie piana, która zniknęła szybko, pozostawiając tylko obrączkę.
Nie przepadam za takimi piwami, więc pewnie nie powtórzę. Jak dla mnie dymny klimat za bardzo przykrył resztę.

[Brodzislaw]

Z butelki palone aromaty, wędzonka od torfu po palone kable. W szkle dochodzi kawa, czekolada gorzka oraz nuta whisky i odrobinę suszonej śliwki. W tyle majaczy goryczka chmielowa. Po ogrzaniu wychodzi alkohol w nucie likierowej.
W smaku nie jest aż tak wytrawnie jakby się wydawało. Owszem, ciemne, palone słody dominują. Są nuty kawy, gorzkiej czekolady, spalenizna wręcz z apteka i kablami na czele. Ale jednocześnie wyskakują słodsze nuty suszonej śliwki, karmelu. Finisz jest wyraźnie palony, wręcz popiołowy z nuta kwaskową i whisky. Goryczka średnia – wyrazista, z czasem zalega na języku i podniebieniu. Robi to również alkohol, który ujawnia się po ogrzaniu i wyraźnie grzeje od języka (szczypanie) poprzez przełyk do żołądka.
Od otwarcia butelki czuć że to potężny, wędzony stout. Piwo ma średnią pijalność za sprawa ultra-paloności i wędzonki, która jednocześnie jest głównym atutem trunku. Piwo jest wybitnie deserowe do degustacji

[Dukat_WSI]

Piwo jest bardzo lekkie, pijalne, bez wyczuwalnego alkoholu, aromatyczne, lekko czekoladowe. Torfowość jest oczywiście popielniczkowa, papierosowa, ale przyjemna, niegryząca. Piana niewysoka, ale trwała i bardzo drobnopęcherzykowa. Piwo o wiele bardziej złożone niż polskie whisky stouty. Goryczka wyraźnie zaznaczona (z etykiety wynika, że to single hop na chmielu sladek od pepików). Nuty whisky zaznaczone, ale bez żadnych akcentów alkoholowych. Dałbym mu sporo mniej niż 8,2%.

warka do: 29.10.2020 (z: 29.10.2015)

[Dukat_WSI]

P.S. Możliwe, że nuty torfowe są nieco łagodzone przez tradycyjnie dymione.