Tweet
Aż dziw bierze że tego warzonego praktycznie od zawsze piwa jeszcze nie ma w naszym dziale Piwo-Konkretnie. Może dlatego że nie jest ono dostępne w Polsce a może i dlatego że nawet gdy ktoś z forumowiczów odwiedza/ł Zieloną Wyspę w ciągu powiedzmy ostatniej dekady to już nie było mu łatwo znaleść to piwo na sklepowych półkach gdyż jest to obecnie marka zanikająca wypierana przez brandy wielkich światowych piw z jednej strony oraz przez wielki wybór współczesnych piw craft – z drugiej. Tak czy siak, zanim na dobre zniknie z Irlandii – wrzucam tutaj dla potomnych opis wersji butelkowej która przykuła moją uwagę ze względu na nowy kształt butelki oraz drobną kolekcjonerską różnicę w etykiecie. Na temat samego piwa dodam jeszcze iż jest ono warzone od 1863 roku kiedy to w mieście Dundalk powstał browar Macardle Moore & Co Ltd. Po zamknięciu browaru w 2001 roku piwo to jest warzone w stołecznym browarze przy St. James’s Gate. Dostępne w puszkach oraz wersji butelkowej zwrotnej o pojemności 1 pinty oraz niezwrotnej półlitrowej jak pokazna na zdjęciu.
PIANA: zdecydowanie trwała. Opada do kilkumilimetrowej po wielu minutach i równomiernie pokrywa całą powierzchnię piwa. Lekki odcień ecru. Nie pozostaje na szkle.
NAGAZOWANIE: wyraźna mgiełka bąbli CO2 jeszcze długo po nalaniu. W ustach też wydaje się sycące.
KOLOR: klarowny, rubinowy, może taka nieco rozwodniona Coca-Cola. Pasujący do red ale.
SMAK: goryczka nie za duża jak na ejla przynajmniej w porównaniu do tych coponiektórych rzemieślniczych. Jest słodycz. Trochę palonego słodu ale nieznacznie. Ogólnie bardzo miły, poprawny czerwony ejl którego można, jeśli się lubi ejle oczywiście, wypić więcej. W dodatku, jak na Irlandię, w rozsądnej cenie 2,50 euro gdyż za identyczne z rzemieślnika trzeba by dać o przyajmniej 1 euro więcej.
OPAKOWANIE: etykieta pomijając drobne zmiany praktycznie ta sama od lat 80ych. Butelka jaką Diageo używa obecnie na swoje „przejęte marki” ze zlikwidowanych browarów czyli np sezonowe wariacje Smithwick’sa. Kapsel z eleganckim nadrukiem czyli logiem dawnego browaru Macardle.
PIANA: zdecydowanie trwała. Opada do kilkumilimetrowej po wielu minutach i równomiernie pokrywa całą powierzchnię piwa. Lekki odcień ecru. Nie pozostaje na szkle.
NAGAZOWANIE: wyraźna mgiełka bąbli CO2 jeszcze długo po nalaniu. W ustach też wydaje się sycące.
KOLOR: klarowny, rubinowy, może taka nieco rozwodniona Coca-Cola. Pasujący do red ale.
SMAK: goryczka nie za duża jak na ejla przynajmniej w porównaniu do tych coponiektórych rzemieślniczych. Jest słodycz. Trochę palonego słodu ale nieznacznie. Ogólnie bardzo miły, poprawny czerwony ejl którego można, jeśli się lubi ejle oczywiście, wypić więcej. W dodatku, jak na Irlandię, w rozsądnej cenie 2,50 euro gdyż za identyczne z rzemieślnika trzeba by dać o przyajmniej 1 euro więcej.
OPAKOWANIE: etykieta pomijając drobne zmiany praktycznie ta sama od lat 80ych. Butelka jaką Diageo używa obecnie na swoje „przejęte marki” ze zlikwidowanych browarów czyli np sezonowe wariacje Smithwick’sa. Kapsel z eleganckim nadrukiem czyli logiem dawnego browaru Macardle.
Attached Files
