Tweet
Lato to dobra pora na pszeniczniaki, ze względu na ich orzeźwiający charakter. A że ostatnio trafia ich do nas zza zachodniej granicy coraz więcej tym lepiej.
Moritz Fiege to rodzinny browar z Bochum w Nadrenii Północnej-Westfalii, pozostający od początku swego istnienia w rękach rodziny Fiege. Browar, oficjalnie warzy piwo od 1878 roku, choć znacznie wcześniej przedsiębiorczy członkowie rodziny zaczynali od tawerny. Obecnie nadal warzy piwa w tradycyjnych stylach, nie ulegając rewolucyjnym nurtom.
Ichni Weizen, którego mam przed sobą, jest piwem niefiltrowanym, o zawartości alkoholu 5,4%.
Barwa bursztynowa, z pomarańczowym odcieniem. Mętna.
Piana wysoka, koloru złamanej bieli. Drobna teksturą. Opada powoli do trwałej pianki, zostawiając całkiem wydatne ślady na szklance.
Aromat pokaźny, przesunięty zdecydowanie kierunku estrowym - banan, wanilia, guma balonowa.
Smak również mający słodki, estrowy charakter. Udział nut fenolowych, przyprawowych na niedużym poziomie. Jest lekka kwaśność, mamy też odcienie słodowe, ziarniste, pszeniczne. I w posmakach dodatkowo trochę drożdży.
Nagazowanie spore, ale odrobinę niższe niż w przeciętnym pszeniczniaku.
Butelka z patentowym, jednak plastikowym zamknięciem. Ciepła, pomarańczowa etykieta, choć graficznie typowa konserwatywna piwna nuda.
Smaczne, miękkie piwo, choć obiektywnie można mieć pewne zastrzeżenia do balansu. Mnie akurat tutaj słodycz, choć dominująca, nie przeszkadza, bowiem jest racjonalna kontra goryczki a zwłaszcza kwaśności. 8 w skali 1-10.
Moritz Fiege to rodzinny browar z Bochum w Nadrenii Północnej-Westfalii, pozostający od początku swego istnienia w rękach rodziny Fiege. Browar, oficjalnie warzy piwo od 1878 roku, choć znacznie wcześniej przedsiębiorczy członkowie rodziny zaczynali od tawerny. Obecnie nadal warzy piwa w tradycyjnych stylach, nie ulegając rewolucyjnym nurtom.
Ichni Weizen, którego mam przed sobą, jest piwem niefiltrowanym, o zawartości alkoholu 5,4%.
Barwa bursztynowa, z pomarańczowym odcieniem. Mętna.
Piana wysoka, koloru złamanej bieli. Drobna teksturą. Opada powoli do trwałej pianki, zostawiając całkiem wydatne ślady na szklance.
Aromat pokaźny, przesunięty zdecydowanie kierunku estrowym - banan, wanilia, guma balonowa.
Smak również mający słodki, estrowy charakter. Udział nut fenolowych, przyprawowych na niedużym poziomie. Jest lekka kwaśność, mamy też odcienie słodowe, ziarniste, pszeniczne. I w posmakach dodatkowo trochę drożdży.
Nagazowanie spore, ale odrobinę niższe niż w przeciętnym pszeniczniaku.
Butelka z patentowym, jednak plastikowym zamknięciem. Ciepła, pomarańczowa etykieta, choć graficznie typowa konserwatywna piwna nuda.
Smaczne, miękkie piwo, choć obiektywnie można mieć pewne zastrzeżenia do balansu. Mnie akurat tutaj słodycz, choć dominująca, nie przeszkadza, bowiem jest racjonalna kontra goryczki a zwłaszcza kwaśności. 8 w skali 1-10.
Attached Files