Wahl, The 4 Elements

[franekf]

Piwo jasne, alkohol 5% obj., ekstrakt 12%
Piwo "organiczne" jeśli wierzyć napisom na opakowaniu.
Zapach przyjemny, słodowo - chmielowy.
Kolor dość jasny, określenie "słomkowy" wydaje się jak najbardziej na miejscu.
Piana dość ładna przy nalewaniu, opada po kilku minutach do kożuszka, osadza się na szkle.
Smak całkiem przyjemny - z początku piwo jest nieco słodkawe, później pojawia się wyraźny chmiel i miły chlebowo - słodowy aromat. Goryczka niezbyt silna, ale wyczuwalna, pozostaje na języku wraz z lekką wytrawnością. Spodziewałem się cienkiego piwa, a "4 Elementowiec" jest w sumie bardzo dobrym piwem. Kosztowało około 5 złotych i w sumie jak na piwo zagraniczne moim zdaniem warte jest swojej ceny.
Opakowanie całkiem ładne, przykuwające uwagę, ale dość ciężko znaleźć na nim jakieś informacje (nie ma nic o producencie, dopiero na ratebeer udało mi się znaleźć).

[Dreamer]

zaw. alk. 5,0% (ekstr. 12,0%), but. 0,33 l
dostępne w sklepach Bomi

Piwo, którego tradycje piwowarskie zastąpione zostały papką zręcznych sloganów marketingowych właściwie nie zasługuje na szczególny opis. Niestety, skusiłem się na zakup tego produktu, a skoro tak, to z kronikarskiego obowiązku dorzucę parę słów.
Wystarczy wejść na specjalnie dedykowaną stronę, żeby się przekonać, że piwo zawdzięcza swoje istnienie bynajmniej nie starej, unikalnej recepturze, a błyskotliwemu olśnieniu jakiegoś marketingowego chałturnika. Nazwę, jak i całą ideologię tego piwa, nawiązującą do czterech żywiołów Arystotelesa (uśmiałem się setnie ) uznano już widocznie za tak oszałamiający wzlot myśli marketingowej, że taki detal, jak nazwa producenta stał się nieistotny. Znaczek Bioland w tym przypadku w niechlubnej roli sankcjonującej cały ten reklamowy bełkot. Quo vadis, wolny rynku?.
Kolor – brudnej słomki, w dodatku z leciutkim zmętnieniem;
piana – zaskakująco wysoka i trwała, o ładnej koronkowej strukturze;
nasycenie – mocne;
zapach – wybitnie koncernowy: trochę słodkawej słodowości okraszonej odrobiną chmielu
smak – mocna goryczka, która (jak zauważyłem) staje się znakiem rozpoznawczym piw ze znaczkiem Bioland (przynajmniej tych, które trafiły do polskich sklepów) – zupełnie jakby mocne nachmielenie decydowało o ekologiczności piwa...; sama goryczka całkiem niezła – ostra, ziołowa, aż cierpka – szkoda, że poza nią prawie nic nie czuć; chlebowy smaczek słodu wyczułem dopiero gdzieś na dalekim tle.

Ciekawostka dla badaczy idei marketingowych