Ramsgate, Revelation Cat Alpha Blood

[concerto]

American Barley Wine, 11 % alk., intensywnie chmielone.

Bardzo dobre barley wine.

Chyba jedyne piwo z wyższej półki cenowej ( 19 zł. za 0,3 ), które mogę uznać za warte wydanych pieniędzy.

Geste a przy tym gładkie. Dużo leśnych owoców, grapefruit, wytrawna trochę szczypiąca-ale przyjemnie - goryczka.

Piwo opisywane jako mocno chmielone, ale oczywiście w takim piwie to chmielenie mniej się wybija niż w lżejszych.

[darekd]

Ciekawostka - włoski browarek kontraktowy, warzący w Anglii w stylu American Barley Wine (czyli bardziej nachmielony od English Barley Wine)

Aromat - słodowe tony karmelu i owoców, w tyle schowany chmiel
Piana - niewielka, ale o dziwo /jak na woltaż/ trwały kożuszek
Barwa - rubinowa, wpadająca w lekką czerwień /stąd ta blood/, lekko mętne
Wysycenie - niskie, przydałoby się trochę więcej do rozruszania piwa
Smak - zdecydowana baza słodowa, syropowa, słodka, ale niestety niezbyt złożona, z nutami rodzynek i suszonych śliwek, skontrowane wyraźnym chmielem, pozostawiającym długi, dość cierpki, nieco cytrusowo-pestkowy posmak w ustach, lekko ściąga. Alkohol niespecjalnie wyczuwalny, rozgrzewa
Treściwość - bardzo wysoka, najbardziej gęste piwo jakie sobie ostatnio przypominam, nawet spośród barley wine.

Wybitnie degustacyjne, deserowe, bardzo ciężkie piwo, ale moim zdaniem bez finezji (czyli ciekawych i nietypowych dla innych kategorii piw walorów związanych ze słodami)i, niezbyt rozbudowane smakowo. Przygodę z tym gatunkiem proponuję nie zaczynać od tego piwa.

[Kolesław]

Zapach. Najpierw gorzki, mocno prażony słód. W drugiej fazie karmelowo słodko z wątkiem czekoladowo-waniliowym i odrobiną alkoholu, a z zań nieco plasteliny. Z dalszym upływem czasu rozgrzewający alkohol, trochę chmielu i pikantności.
Piana ciepłobeżowa, mizerna. Trzeba było się natrudzić by ją wywołać. Krótka, zostawiająca wątłe, oleiste ślady. Gazu prawie w ogóle.
Kolor rdzawobrązowy z czerwonym refleksem. Owszem, kojarzy się z krwią.
Smak. W pierwszej fazie fajnie - mocny chmiel walczy o pierwszeństwo ze owocowo słodkim słodem. Górę bierze chmiel podkreślony przez pikantny rozgrzewający alkohol. Byłoby naprawdę dobrze gdyby spod tego nie wypełzał plastelinowy kwasek. W późno przychodzącym posmaku dominuje oczywiście chmiel, kwasek jest, ale na szczęście już bez plasteliny.
Treściwe ze słodową bazą, ale z dominującym chmielem, albo - mocno chmielone, lecz nie pozbawione słodowej, solidnej bazy. Alkohol w sam raz - podkreśla, co trzeba. Łyżką dziegciu jest plastelina. Mimo tego, dobre.