Robinsons, Cheshire Black

[wpadzio]

Stout z browaru w Stockport pod Manchesterem. Słynnego choćby z wydania ironowego Troopera Piwo uwarzono przy udziale chmielu Goldings. Ma 4,1% alkoholu.

Czarna, nieprzenikniona barwa. Pod światło połyskuje rubinowo.
Beżowa, mięsista piana o zróżnicowanej teksturze. Opada do przyzwoitej pierzynki, przy okazji ścieląc się krzaczastymi wzorkami na ściankach szkła.
Aromat dość ciemny, ale nie jednostronnie. Jest kawa, palone słodowe nuty, ale też i słodycz, nieco waniliowa, nieco także mleczna.
Smak zaskakuje brakiem zdecydowania. Jest w swoim charakterze mocno płaski, mdły, rozwodniony. Niewielkie palone, gorzkawe odcienie, odrobina orzechów. Delikatna słodycz, taka lukrecjowa. Próżno doszukiwać się tej oczekiwanej specyficznej aksamitnej pełni. Bardzo szybko gaśnie wszystko w posmakach.
Nagazowanie średnie.
Butelka z bardzo przyzwoitą, elegancką etykietą. Mogącą rozbudzać oczekiwania co do zacności zawartości. A tu taki zonk Kapsel firmowy.

Stout o przedszkolnej jak na stouta zawartości alkoholu, a co za tym idzie i ekstraktu, robi nieszczególne wrażenie. Do tornistra poważnego smakosza ciemnych stylów nie powinien się już raczej zmieścić. 6,5 w skali 1-10.

[yaro74]

Kolor czarny, nieprzejrzysty.
Piana średnio wysoka, beżowa, gęsta, o drobnych i średnich pęcherzykach. Jest dość trwała, do końca pozostaje cienka warstwa, pozostawia spory osad na szkle.
Zapach jest średnio intensywny, palony słód, kawa, wanilia i lekko wyczuwalny alkohol.
Smak: lekkie nuty palone, delikatny kwasek, czekolada i zdecydowanie za niska goryczka. Piwo wydaje się trochę wodniste, jednak przy niskim ekstrakcie może to być złudzenie.
Wysycenie niskie.
Opakowanie: ładna etykieta i kapsel, takie jak na zdjęciu we wcześniejszym poście.
Piwo jest nawet smaczne, trochę brakuje treściwości i mocniejszej goryczki. Gdybym miał oceniać, to dałbym nieco wyższą ocenę niż Wpadzio, tak 7 - 7,5.