Brauerei Dinkel w Uetzing – pozostałość po dawnych, dobrych czasach

[Piwowar]

Browar, który chcę przedstawić jest wyjątkiem, wręcz unikatem w swoim rodzaju. Nie posiada leżakowni, a warzelnia i fermentownia pochodzą z pierwszej połowy XX wieku. Dodatkową osobliwością jest fakt, że piwo warzy się w nim zaledwie 3 do 4 razy w roku. Browar istnieje od ponad 100 lat, a znajduje się w Uetzing, wiosce którą można znaleźć tylko na dokładnej mapie. Jadąc z Norymbergi, należy się kierować na północ, minąć Forchheim, Bamberg i jechać dalej na Coburg. Trasę Bamberg – Coburg należy opuścić przy miejscowości Staffelstein. Stąd jest już tylko parę kilometrów do wioski, w której czas się zatrzymał. Wjeżdżając do niej zauważa się, że nie ma tutaj nowych domów. Są tylko stare, za to częściowo cudownie odnowione domy gospodarskie. Niemal wszystkie budynki są zabytkowe. Głównym środkiem dochodu jest rolnictwo. Nie ma tutaj piekarni, ani sklepu, rzucają się natomiast w oczy stojące w ogródkach piece chlebowe, przypominające domki z piernika. Kilka rodzin oferuje nawet swój chleb na sprzedaż. Oprócz piwowara w wiosce mieszka jeszcze jeden z nielicznych w Bawarii bednarzy, produkujący na zamówienie dębowe beczki na piwo. A sam piwowar, pan Dinkel, kiedy nie warzy piwa zajmuje się uprawą roli, oraz sprawdzaniem mięsa z uboju. Oprócz tego rodzina sprzedaje piwo butelkowe z browaru w niedalekiej miejscowości Vierzehnheiligen. Browar różni się od innych gospodarstw wioski jedynie małą, blaszaną tabliczką nad wejściem do budynku, na której widnieje napis „Brauerei Heinrich Dinkel”.

[Piwowar]

Wejście do budynku mieszkalnego. Na lewo od wejścia znajduje się stodoła z warzelnią.

[Piwowar]

Cały browar znajduje się w stodole. Podobno po okolicznych wioskach można znaleźć więcej takich zabytkowych warzelni, które niestety od lat stoją nieczynne. Raz na 3 – 4 miesiące pod kotłem warzelnym w Uetzing rozpala się ogień. Jako opał służy oczywiście drewno. Pan Dinkel jako producent zboża, dostarcza jęczmień do słodowni. Posiada stary przywilej, dzięki któremu jako dostawca surowca nie musi kupować słodu, a płaci jedynie za usługę. Do produkcji swego piwa używa słodu jasnego, ciemnego, oraz karmelowego.
Na zdjęciu wejście do stodoły – browaru.

[Piwowar]

Zacier podgrzewa się w żeliwnym kotle warzelnym z 1936 roku. Podczas gotowania części zacieru, resztę przepompowuje się do otwartego, również żeliwnego i pewnie jeszcze starszego zbiornika. W zbiorniku tym odbywa się też pierwsza filtracja.
Na zdjęciu szef przy pracy.

[Piwowar]

Otwór, przez który wsypuje się słód, chmiel i wlewa wodę.

[Piwowar]

Wszystkie urządzenia mechaniczne browaru napędzane są silnikiem elektrycznym, na szerokie, skórzane pasy transmisyjne.

[Piwowar]

Po tygodniowej, otwartej fermentacji, młode piwo pompuje się ręczną pompą do zbiornika znajdującego się pod sufitem stodoły. Stamtąd prowadzi gumowy wąż przez wybitą w ścianie dziurę na zewnątrz, gdzie czekają na piwo rolnicy z przygotowanymi beczkami. Większość z nich podjeżdża ciągnikami ze specjalnie przygotowanymi paletami, na których te beczki leżą. Każdy napełnia sam swoje zbiorniki, po czym idzie do kuchni, gdzie płaci za piwo (w grudniu 2001 za litr płaciło się 1 Markę) i ma możliwość napić się piwa butelkowego z browaru w Vierzehnheiligen.
Na zdjęciu kolejny klient, napełniający swoje beczki.

[Piwowar]

Swojego piwa browar nie oferuje, ponieważ ministerstwo ochrony zabytków nie zezwala na przebudowę, lub rozbudowę zabytkowego objektu, nie ma więc szans na otwarcie na miejscu przybrowarowej gospody. Jeżeli jednak ktoś chce spróbować smaku młodego piwa, w stodole – warzelni stoi kufel, który przez cały czas napełniania beczek jest pełny. Po udanej transakcji beczki należy, jak widać na zdjęciu zakręcić i można udać się w drogę do domu.

[Piwowar]

Piwo z Uetzing trzeba sobie samemu w domu wyleżakować. Nie jest to dla mieszkających tutaj ludzi problemem, ponieważ prawie każdy posiada własną piwnicę piwną. Jeżdżąc po okolicznych wioskach rzucają się w oczy znajdujące się na poboczu drogi drewniane drzwi, które prowadzą w głąb ziemi. Jest ich kilka, niekiedy nawet kilkanaście obok siebie. Znajdują się z reguły przy wjeździe do miejscowości na zboczu jakiegoś pagórka, lub w przydrożnej skarpie. Są to właśnie piwnice piwne. Niektóre z nich dochodzą do 20 m głębokości. Tam właśnie mieszkańcy składają swoje beczki, które do leżakowania odkręca się, aby piwo nie było zbyt mocno nasycone dwutlenkiem węgla. Każdy, kto już miał w domu wybuch przy nabijaniu beczki, woli mieć piwo typu „ungespundet”, czyli nieszpuntowane. Może nie ma ono tak bujnej piany, jest za to bardzo miękkie i niebezpiecznie dobrze wchodzi. Sam szef dla siebie zostawia około 100 litrów, które wystarczają mu do następnej warki.

[Piwowar]

A teraz przejdźmy do samego produktu, już w stanie wyleżakowanym.
Piwo warzone było 01.12.01, następnie 08.12.01 osobiście przeze mnie odebrane w ilości 195 litrów i wyleżakowane w garażu przy temperaturze ok. 3 stopni Celsjusza. Osoby, które piły je w większych ilościach twierdzą, że jest dosyć mocne. Sam producent zapewnił mnie, że ma około 13% ekstraktu. Pianę ma żółtą, drobnoperlistą. Nie utrzymuje się ona długo, co jest efektem zamierzonego leżakowania bezciśnieniowego. Już w zapachu czuje się, że piwowar nie żałował słodu karmelowego. Potwierdza to również pierwszy łyk. Nie żałował też chmielu, goryczka nie jest jednak zbyt intensywna, a raczej tylko przyjemna. Jest to wspaniała kompozycja słodu ciemnego, karmelowego i chmielu. Aromat jest po prostu niepowtarzalny. Szkoda, że tylko niewielu wybranych ma to szczęście, że może spróbować tak wyjątkowego piwa.

[ANDRO]

No właśnie , niewielu wybranych ma to szczęście. Jak czytam twoje posty to mi się łzy do oczu cisną, że tu jeszcze siedzę
Ale ekonomia nie zna litości i kasuje mi wakacje z częstotliwością raz na rok.

[adam16]

Ech Piwowar, nic tylko smaka robisz.

[zythum]

Mnie to aż się łzy kręcą w oku i tak jakoś smutno na duszy, że już tylko takie oazy pozostały.

[Piwowar]

Odbieranie piwa młodego przez rolników do własnych beczek jest w okolicach Bamberg, Forchhein i Höchstadt/Aisch jeszcze bardzo rozpowszechnione. Wiele małych browarów wiejskich po każdej warce, ile się da sprzedaje w stanie młodym. To co zostanie idzie do leżakowni. Niektóre browary oferują młode piwo co tydzień. Cena jest oczywiście o wiele niższa niż za wyleżakowane.

[Misiekk]

Tak jak już wcześniej wspomniano serce się kraje na myśl o takiej dystrybucji piwka oraz o jego smakowaniu. Mogę mieć tylko nadzieję że i ja kiedyś będę miał okazje wypić takie piwko.