Tweet
Kolebką piwa była prawdopodobnie Mezopotamia, gdzie Sumerowie od ponad 7 tyś. lat p.n.e. wyrabiali z owsa, jęczmienia i prosa podobne do niego napoje alkoholowe. Liczące 5 tyś. lat sumeryjskie inskrypcje podają sposoby warzenia ówczesnego piwa, w tym piwa lekkiego, ciemnego i specjalnego. Pić je mogły jedynie kapłanki w świątyniach.
Z czasem przy świątyniach i majątkach władców powstały browary. W Babilonii piwo było cenionym napojem, a jego warzeniem początkowo zajmowały się kobiety w ramach gospodarstwa domowego. Piwo dojrzewało w glinianych garnkach, a pito je zaś doprawiane miodem, daktylami, jagodami itp. Szczególnie pomyślnie rozwijała się jego produkcja w Egipcie, a nazywano je tam „ pożywieniem faraonów” . Od Egipcjan umiejętność warzenia piwa przeszła do Palestyny i innych krajów Azji, a stamtąd do Grecji i Rzymu. Polewki sfermentowane zbliżone do pierwotnych piw, z niedużą zawartością alkoholu 2-4%, pojawiały się przypuszczalnie w początkach gospodarstwa okopowego w krajach uprawiających zboże.
Piwo było bardzo cenione przez Celtów, Gotów, Germanów i Słowian znad Warty i Odry, ale rozwój piwowarstwa nastąpił w środkowej Europie dopiero w średniowieczu po VIIIw. Produkcją piwa zajęły się wtedy klasztory, domy królewskie i bogate miasta Flandrii, Holandii, zachodnich terenów Niemiec i Związku Hanzeatyckiego.
Na ziemiach polskich warzenie piwa znane było od zamierzchłych czasów. W VI w. pisarz grecki Priskos zanotował, że Słowianie piją napój wyrabiany z jęczmienia. Aleksander Bruckner podaje, że w pogańskiej kulturze grodziskowej Polski: „…Przy uczcie napoje więcej niż pokarmy cenione i nie z przypadku nazwa jej PIR od picia się wywodzi; do PIRU należało piwo, tj. napój, niegdyś termin ogólny, z czasem do wyrobu ze słodu zbożowego ograniczony….”. Pozostaje zagadką, czy to Niemcy przekształcili słowo PIR na BIR- Bier. A. Bruckner twierdzi, że zwyczaj chmielenia piwa i miodu, w celu polepszenia ich smaku, rozpowszechnił się od zachodnich Słowian- Polan.
Powszechne zastosowanie chmielu w piwowarstwie europejskim datuje się od końca XII w., gdy jeden z bawarskich klasztorów wprowadził go w swym browarze. Od tego czasu w produkcji piwa przeważał jęczmień, ażeby od XV w. stać się wraz z chmielem podstawowym surowcem w piwowarstwie.
Z czasem przy świątyniach i majątkach władców powstały browary. W Babilonii piwo było cenionym napojem, a jego warzeniem początkowo zajmowały się kobiety w ramach gospodarstwa domowego. Piwo dojrzewało w glinianych garnkach, a pito je zaś doprawiane miodem, daktylami, jagodami itp. Szczególnie pomyślnie rozwijała się jego produkcja w Egipcie, a nazywano je tam „ pożywieniem faraonów” . Od Egipcjan umiejętność warzenia piwa przeszła do Palestyny i innych krajów Azji, a stamtąd do Grecji i Rzymu. Polewki sfermentowane zbliżone do pierwotnych piw, z niedużą zawartością alkoholu 2-4%, pojawiały się przypuszczalnie w początkach gospodarstwa okopowego w krajach uprawiających zboże.
Piwo było bardzo cenione przez Celtów, Gotów, Germanów i Słowian znad Warty i Odry, ale rozwój piwowarstwa nastąpił w środkowej Europie dopiero w średniowieczu po VIIIw. Produkcją piwa zajęły się wtedy klasztory, domy królewskie i bogate miasta Flandrii, Holandii, zachodnich terenów Niemiec i Związku Hanzeatyckiego.
Na ziemiach polskich warzenie piwa znane było od zamierzchłych czasów. W VI w. pisarz grecki Priskos zanotował, że Słowianie piją napój wyrabiany z jęczmienia. Aleksander Bruckner podaje, że w pogańskiej kulturze grodziskowej Polski: „…Przy uczcie napoje więcej niż pokarmy cenione i nie z przypadku nazwa jej PIR od picia się wywodzi; do PIRU należało piwo, tj. napój, niegdyś termin ogólny, z czasem do wyrobu ze słodu zbożowego ograniczony….”. Pozostaje zagadką, czy to Niemcy przekształcili słowo PIR na BIR- Bier. A. Bruckner twierdzi, że zwyczaj chmielenia piwa i miodu, w celu polepszenia ich smaku, rozpowszechnił się od zachodnich Słowian- Polan.
Powszechne zastosowanie chmielu w piwowarstwie europejskim datuje się od końca XII w., gdy jeden z bawarskich klasztorów wprowadził go w swym browarze. Od tego czasu w produkcji piwa przeważał jęczmień, ażeby od XV w. stać się wraz z chmielem podstawowym surowcem w piwowarstwie.
Więc neolit preceramiczny (tu zalicza się początki miasta Jerycho) raczej odpada. Zacierano ogrzewając kamieniami z ogniska (więc coś w rodzaju Steinbier) Słód ubijano w stępach i suszono w formie placków-chlebków. Filtracji dokonywano pijąc przez słomkę(a więc po w nie przed fermentacją 
Comment