My, a fantasy, fantastyka i science fiction

[Twilight_Alehouse]

Dla mnie na szczęscie pierwszy raz, ale tym razem to będzie pozycja obowiązkowa. Czytałem wieki temu w pierwotnym tłumaczeniu, bez żadnych Wolan i innych durnych wynalazków.

[Tomasz_FK]

Ja mam tylko stare wydanie "Diuny" z Iskier i cały cykl z Phantompressu. To pierwsze jest tak zaczytane, że papier już prawie prześwituje. Drugie też nosi spore ślady zużycia, choć bardzo starałem się je szanować. Następne wydanie pójdzie na półkę, a te poprzednie do ludzi.


Z książkami to zresztą dość ciekawa historia. Pożyczenie książki wydaje się być czymś normalnym, ktoś przychodzi, mówi "Pożycz mi." i odmowę traktuje wręcz jakby to był jakiś poważny nietakt towarzyski. Bo tak się faktycznie przyjęło, że książka to dobro wspólne do jednorazowej konsumpcji.
Nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby prosić znajomego o użyczenie porcelanowej zastawy na biwak, albo np. kolekcji kufli na grilla z rodziną pod tyskacza. A książkę i owszem: wepchnąć do reklamówy, przeczytać na przystanku w deszczu, w domu przy rosole, odnieść po dwóch miesiącach każdą kartkę osobno. "Masz jeszcze coś w tym stylu?"

Ja osobiście niektóre książki pożyczam tylko zaufanym osobom, o których wiem, że nie zniszczą mi książek, na które zresztą wydaję masę kasy. I mi tej kasy po prostu czasem żal. Wy też tak macie?

[kot_z_cheshire]

Mam tak. A nawet mam takie, co do posiadania których się nie przyznaję. Nie chce i już. Bo mają dla mnie taką wartość....że nie wyobrażam sobie, że mogłyby gdzieś w zawierusze zniknąć. Na swoją obronę dodam, że są to dość stare wydawnictwa (nie żadne inkunabuły, tylko książki, które od lat nie są wznawiane... )

[Tomasz_FK]

Mi czasem żal nawet zwykłych współczesnych cykli. 6 tomów po 35zł każdy, to ponad 200zł, trochę to więcej niż gazeta, którą się czyta i wyrzuca do kosza. Nawet jeśli to jakieś trzeciorzędne fantasy.
A czasem to też kwestia wydania. Sporo książek z moich lat studiów rozlatuje się w rękach. Tak były akurat wydawane. To samo zresztą spotkało moje "Czarne oceany" Dukaja i zawiniło tu wydawnictwo, bo sporo osób tak miało.

[adam16]

Ja mam tylko stare wydanie "Diuny" z Iskier i cały cykl z Phantompressu. To pierwsze jest tak zaczytane, że papier już prawie prześwituje. Drugie też nosi spore ślady zużycia, choć bardzo starałem się je szanować. Następne wydanie pójdzie na półkę, a te poprzednie do ludzi.

Też mam te dwa wydania. Iskry zrobiły numer dzieląc, dawnymi czasy, pierwszy tom na dwie części. Do tego kuszącą była informacja że istnieje ciąg dalszy. Jak się pojawiło wydanie z Phantompressu kupowałem kolejne tomy w drodze do lub z jednostki wojskowej, na dworcu głównym w Warszawie lub Katowicach - gdzie tam akurat trafiłem na brakujący tom. W tamtych czasach zamówienie na adres jednostki było ignorowane - chyba przypuszczali że wojsko jest niewypłacalne

Z książkami to zresztą dość ciekawa historia. Pożyczenie książki wydaje się być czymś normalnym, ktoś przychodzi, mówi "Pożycz mi." i odmowę traktuje wręcz jakby to był jakiś poważny nietakt towarzyski. Bo tak się faktycznie przyjęło, że książka to dobro wspólne do jednorazowej konsumpcji.
Nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby prosić znajomego o użyczenie porcelanowej zastawy na biwak, albo np. kolekcji kufli na grilla z rodziną pod tyskacza. A książkę i owszem: wepchnąć do reklamówy, przeczytać na przystanku w deszczu, w domu przy rosole, odnieść po dwóch miesiącach każdą kartkę osobno. "Masz jeszcze coś w tym stylu?"

Ja osobiście niektóre książki pożyczam tylko zaufanym osobom, o których wiem, że nie zniszczą mi książek, na które zresztą wydaję masę kasy. I mi tej kasy po prostu czasem żal. Wy też tak macie?

Mam identycznie z wypożyczaniem. A nauczyłem się tego właśnie niedługo po zakupieniu DIUNY z Iskier. Jak ktoś zobaczy te moje egzemplarze to zrozumie – wybrudzone jakby ktoś czytał je wysmarowane smarem . Zresztą podobne opory (to już nie zupełnie na temat) mam w wypożyczaniu płyt. Zaczęło się jeszcze od winyli kiedy po wypożyczeniu okazało się że ktoś przechowywał moje płyty na działającym kaloryferze – długo trwało w tamtych czasach kupienie nowych egzemplarzy. Potem się okazało, że kompakty też można zniszczyć. Dlatego przyjąłem w końcu zasadę że „dobry zwyczaj, nie pożyczaj”. Ale czasem jednak się mimo wszystko z tego wyłamuję

[Marusia]

Ja muszę się przyznać, że pożyczam ciągle książki od Arka. Biorę wymuskane, jakby nieczytane, a oddaję... no nie, strony nie fruwają, nie zatłuszczone, nie zaplamione, ale widać, że czytane Nie skarżył się jeszcze i pożycza dalej, ale nie wiem, czy to dlatego, że taki kulturny (bo jest), czy że mu to naprawdę nie przeszkadza

Z drugiej strony: jak ja pożyczam komuś książki, to nigdy nie pamiętam komu Zawsze przed pożyczeniem podpisuję ię imieniem i nazwiskiem na wewnętrznej stronie okładki w nadziei, że ten, który pozycza, nawet jak nie będzie pamiętał, od kogo pożyczył, to przeczyta podpis i odda

[Tomasz_FK]

Guy Gavriel Kay "Lwy Al-Rassanu"

W Cartadzie, po zabójstwie ostatniego z kalifów Al-Rassanu trwają walki o władzę. Splatają się losy aszaryckiego poety, dandysa i assasyna Ammana Ibn Khairmana, kindhatyjskiej lekarki Dżehany i dżadyckiego dowódcy Rodriga Belmonte zwanego Komendatem (mam nadzieję, że dobrze zapisałem nazwy i imiona ).
Po "Tiganie" i "Sarantyńskiej Mozaice" jest to trzecia wydana w Polsce książka Kaya, której sceneria inspirowana jest prawdziwymi, historycznymi realiami. W przeciwieństwie do innych pisarzy fantasy, Kay porzuca jednak wyeksploatowane pseudośredniowiecze i sięga do czasów włoskiego Renesansu, rozkwitu Bizancjum, a obecnie do czasów schyłku imperium muzułmańskiego. Widać, że czuje się swobodnie w historycznych dywagacjach. Do tego w "Lwach" akcja toczy się wartko, każdy rozdział wnosi coś ciekawego, często następują zwroty akcji i krótkie retrospekcje, które pobudzają ciekawość w trakcie czytania. Kay jest naprawdę bardzo sprawnym pisarzem (książkę pochłonąłem błyskawicznie ), a dodatkowym plusem, jest to, że nie rozdyma swoich książek do postaci wielotomowych cykli. "Lwy Al-Rassanu" to kompletna i zamknięta całość. Krótko mówiąc pyszna książka.

Aha. W notce na plecach książki, moim zdaniem niepotrzebnie, napisano o muzułmanach, żydach i chrześcijanach. Nawiązania są wręcz oczywiste i każdy czytelnik bez problemu sobie skojarzy, skąd Kay czerpał inspiracje. Nie trzeba tego nikomu tłumaczyć jak krowie na rowie.

[Tomasz_FK]

Nie zapomnę jak się w dzieciństwie rozczytywałam w książkach Clive Staples Lewisa z serii o Narni (np. "Lew, Czarownica i Stara Szafa", "Książę Kaspian" -ja i dzieciaki z sąsiedztwa za tym szaleliśmy, a ksiażki wędrowały z rąk do rąk) , to było coś jak obecny Harry Potter, ale heh.. to już przeszłość...

"przeszłość..."

[Tomasz_FK]

Czekamy, czekamy, czekamy.

Na razie nic się nie dzieje ciekawego w temacie sf-f.

Czekam na wydanie przez Zysk kolejnej części "Księgi Lodu i Ognia" G.R.R. Martina, część pierwsza "Uczty dla wron" zapowiadana jest na połowę maja. Ten sam Zysk ma wkrótce wydać kolejną powieść China Mieville'a "Blizna", na to czekam z wyjątkową niecierpliwością.
Prószyński zapowiada kolejnego Pratchetta "Carpe Jugulum".
Literackie obiecywało nowy tom opowiadań Dukaja "Król Bólu", ale na razie ni huhu.
Najwięcej zapowiada Mag, który moim zdaniem, staje się powoli numerem jeden wśród wydawców sf-f: niedługo zostanie wydany "Wiek Światła" Iana McLeoda, którego zapowiedzi bardzo mnie zaintrygowały, potem kolejna część Eriksona "Łowcy Kości", "Zamęt" Stephensona czyli kontynuacja "Żywego srebra" i ostatnia trylogia Robin Hobb o Żywostatkach.
Zastanawiam się, czy nie zakupić dwóch części Bakkera: "Mrok, który nas wyprzedza" i "Wojownik-Prorok", zbierają dobre recenzje.

Ech, jestem w trakcie remontu i mogę sobie pomarzyć.

[Tomasz_FK]

Literackie obiecywało nowy tom opowiadań Dukaja "Król Bólu", ale na razie ni huhu.

No właśnie, w "Królu Bólu", miała być zamieszczona całość "Afryki". A ja wciąż nie mogę się doczekać dalszego ciągu. Chyba kogoś zagryzę.

[Tomasz_FK]

Nowy Pratchett "Carpe Jugulum" (analogicznie do "Carpie diem - chwytaj dzień", tu mamy "Chwyć za gardło") jak zwykle jest rewelacyjny. Tym razem akcja przenosi się z Ankh-Morpork do Lancre. Stąd mamy powrót trójki niezwyczajnych czarownic, oraz zupełnie nowe postacie w cyklu: wampyry z Uberwaldu.
Bardzo lubię czytać Pratchetta. Pierwszy tom jego Świata Dysku, to głównie prześmiewcze fantasy, lecz później ta jego śmieszność redukuje się gdzieś do poziomu zdań i scen, a całość fabuły potrafi często poruszyć całkiem nietrywialne tematy. Wraz z kolejnymi tomami zacząłem przyłapywać się na tym, że książki Pratchetta czytam coraz bardziej poważnie i z zadumą, ale i wybuchając często znienacka śmiechem nad co celniejszymi zdaniami i sentencjami. Sam nie wiem, która z tych rzeczy mi się bardziej podoba.

[kopyr]

Własnie ukazał się nowy numer periodyku sieciowego Fahrenheit poświęconego fantastyce. A w nim moja recenzja Balsamu długiego pożegnania Marka S. Huberatha. Polecam wszystkim książkę i czekam na głosy jak wam się podoba moja recenzja (mogą być krytyczne ).

[adam16]

Własnie ukazał się nowy numer periodyku sieciowego Fahrenheit poświęconego fantastyce. A w nim moja recenzja Balsamu długiego pożegnania Marka S. Huberatha. Polecam wszystkim książkę i czekam na głosy jak wam się podoba moja recenzja (mogą być krytyczne ).

Huberath jest świetny. Swoją drogą mam "Ostatni, którzy wyszli z raju" z jego własnoręczną dedygacją

[yemiołka]

Ja muszę się przyznać, że pożyczam ciągle książki od Arka. Biorę wymuskane, jakby nieczytane, a oddaję... no nie, strony nie fruwają, nie zatłuszczone, nie zaplamione, ale widać, że czytane Nie skarżył się jeszcze i pożycza dalej, ale nie wiem, czy to dlatego, że taki kulturny (bo jest), czy że mu to naprawdę nie przeszkadza

Z drugiej strony: jak ja pożyczam komuś książki, to nigdy nie pamiętam komu Zawsze przed pożyczeniem podpisuję ię imieniem i nazwiskiem na wewnętrznej stronie okładki w nadziei, że ten, który pozycza, nawet jak nie będzie pamiętał, od kogo pożyczył, to przeczyta podpis i odda

pamiętam, pamiętam
jedną trochę mi kundel wymlaskał, ale to ta z przeceny, a poza tym całkiem dobrze się stało - będziesz mogła pokazać Arkowi, że może być gorzej
jak już Ci oddam, rzecz jasna, czyli zupełnie nie wiadomo kiedy

[yemiołka]

z jego własnoręczną dedygacją

taki autograf zsynchronizowany z dygnięciem?