Przy piwie o polityce

[arcy]

Mylisz się. Potrzebne są do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Nie wiem, czy także nie do czerpania korzyści z tantiem należnych za kolejne emisje.

Obawiam się też, że jednak nie możesz, a ewentualna próba mogłaby narazić Cię na postępowanie karne.

[pieczarek]

Arcy, naprawdę sądzisz, że ktoś by mnie ścigał za wystawienie dyplomu stwierdzającego krótko, że pieczarek uznaje kogoś za artystę scen polskich?

Troszkę demonizujesz rolę dyplomu dla wcześniejszej emerytury twórcy (aktora lub komedianta, muzyka lub grajka itd.). O uznaniu kogoś za twórcę kwalifikującego się do wcześniejszej emerytury decyduje Komisja do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców.

Teraz fragment rozporządzenia Rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki (Dziennik Ustaw z 31 marca 1999 Nr 27 poz. 250)

§ 2. 1. Zadaniem Komisji jest uznawanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalanie daty jej rozpoczęcia.
2. Komisja wydaje decyzje na podstawie dokumentów potwierdzających czas trwania i charakter działalności twórczej bądź artystycznej, wykonywanej na podstawie umowy o pracę, umowy o dzieło, umowy zlecenia, a także katalogów z wystaw, recenzji, przyznanych nagród i wyróżnień oraz

1) dyplomu ukończenia szkoły artystycznej odpowiedniego typu lub szkoły wyższej na kierunku odpowiednim do wykonywanej działalności twórczej lub artystycznej albo

2) wydanego przez właściwe stowarzyszenie zrzeszające twórców lub artystów zaświadczenia o nabyciu w drodze praktyki umiejętności zawodowych.

Wiem na pewno - ze spraw dotyczących cyrkowców - że dyplom ukończenia studiów artystycznych lub zaświadczenie o nabyciu praktycznych kwalifikacji zawodowych nie są bezwzględnie potrzebne do uzyskania pozytywnego orzeczenia komisji. A poza tym wystarczy się skrzyknąć 15 twórcom i założyć stosowne stowarzyszenie wydające odpowiednie zaświadczenie. Stowarzyszenia aktorów są co najmniej dwa, nic nie stoi na przeszkodzie, aby było ich 15.

[zythum]

Zgliczyński: Neoliberalizm z krwią na rękach
[2008-11-27 14:46:45]

W ubiegłym miesiącu warszawskie wydawnictwo MUZA wydało głośną książkę Naomi Klein "Doktryna szoku", w której jednym z głównych oskarżonych jest Milton Friedman – najgłośniejszy XX-wieczny propagator neoliberalizmu. Klein udowadnia, iż neoliberalne recepty Friedmana i jego współpracowników, które społecznie i gospodarczo rozłożyły na łopatki dziesiątki krajów od początku lat 70., mogły być wprowadzane tylko za pomocą nagiej siły – terrorem, torturami i ludobójstwem, jak to miało miejsce w modelowych krajach friedmanowskiej transformacji, czyli Chile, Argentynie i Urugwaju, rządzonych przez brutalne wojskowe dyktatury. I – jak wynika z cytowanych przez Klein dokumentów i listów – owe zbrodnicze metody cieszyły się akceptacją zarówno samego Friedmana, jak i chociażby Margaret Thatcher, do końca wiernej przyjaciółki dyktatora Chile Augusto Pinocheta.

W tych samych dniach gościł w Polsce syn Friedmana, David, również ekonomista, i – tak jak tatuś – fanatyk neoliberalizmu. Podejmowany z honorami należnymi wyroczni w kraju od dwudziestu lat walczącym ze skutkami "terapii szokowej", zdołał – ku uciesze tubylczych ekspertów gospodarczych i studentów warszawskiej kuźni młodych Balcerowiczów – podzielić się swoimi przemyśleniami na temat obecnego kryzysu finansowego. Otóż, zdaniem Friedmana juniora, za tym kryzysem, jak i za wszystkimi innymi, stoi… państwo ze swoim interwencjonizmem. Gdyby nie było państwa to – rzecz jasna – nie byłoby kryzysu...

Polska, wraz ze swoimi prowincjonalnymi elitami intelektualnymi, jest już chyba jednym z ostatnich państw, w którym można oklaskiwać podobne androny. Nie wyobrażam sobie również, aby w jakimkolwiek innym kraju europejskim, w publicznej telewizji można było wychwalać ekonomiczne "reformy" Augusto Pinocheta – jak to zupełnie bezkarnie i zapewne bezmyślnie czynił w swoim programie z Jerzym Urbanem Tomasz Lis. Choć skoro nawet "Gazeta Wyborcza" publikuje na poważnie tekst Janusza Majcherka, w którym ten – w końcu nie byle kto, bo nauczyciel akademicki, profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii Krakowskiej Akademii Pedagogicznej i współpracownik m.in. "Tygodnika Powszechnego" – dopuszcza stosowanie tortur ("Stwierdzenie, że zakaz tortur jest absolutny i bezdyskusyjny stanowi przejaw takiego samego fundamentalizmu, jaki wyraża się w przekonaniu o całkowitym i bezwarunkowym zakazie aborcji"), to nie zdziwią mnie już chyba żadne przejawy barbarzyństwa i zdziczenia moralnego w ustach naszych narodowych wieszczów. Pamiętają państwo wywiad z Balcerowiczem zamieszczony w Dzienniku podczas załamania się amerykańskich kredytów hipotecznych subprime, jeszcze przed rozlaniem się kryzysu finansowego na cały świat, zatytułowany "Kryzys? Jaki kryzys?"

Dlaczego o tym piszę? Ano dlatego, że Naomi Klein w swoim monumentalnym dziele stawia na pozór dość obrazoburczą tezę, iż postępy neoliberalizmu są ściśle związane z kataklizmem (nazywa to "kapitalizmem kataklizmowym"): im kraj bardziej zniszczony, a jego mieszkańcy zmordowani – tym łatwiej narzucić mu nieludzki system, który w krótkim czasie doprowadza do nędzy większość populacji (i do bajecznych fortun nielicznych). Tam, gdzie może, neoliberalizm wykorzystuje katastrofy naturalne (jak azjatyckie tsunami czy powódź Nowego Orleanu), polityczne (jak załamanie komunizmu w Rosji i Europie Wschodniej), a kiedy nie może inaczej – jego wyznawcy inspirują zamachy stanu (Chile, Argentyna) czy wprost najeżdżają kraj niszcząc jego infrastrukturę gospodarczą i społeczną (Irak).

Efektem neoliberalizmu gospodarczego, wprowadzanego za pomocą czołgów, obozów koncentracyjnych i wymyślnych narzędzi tortur są dziesiątki tysięcy zamordowanych i "znikniętych", setki tysięcy aresztowanych, torturowanych, wreszcie miliony uchodźców...

Jak podają wiarygodne źródła międzynarodowe w samym Iraku do 2006 r. z powodu amerykańskiej (i polskiej) okupacji śmierć poniosło 655 tys. Irakijczyków, przeszło dwa miliony znalazło się bez dachu nad głową, zaś kolejne dwa miliony to uchodźcy zbiegli do sąsiednich krajów. Są to fakty tak wymowne, przerażające i trudne do odparcia, że najlepszą obroną zwolenników "kapitalizmu kataklizmowego" jest... nieprzyjęcie ich do wiadomości.

Pamiętam komentarz znanego etyka warszawskiego prof. Jacka Hołówki, który po opublikowaniu przez najpoważniejszy periodyk medyczny "Lancet" tragicznych danych dotyczących okupacji Iraku powiedział po prostu, iż... nie chce mu się w nie wierzyć!

Bezczelność beneficjantów i żołnierzy "kataklizmowego kapitalizmu" nie zna doprawdy granic. Politycy najpotężniejszych krajów kapitalistycznych, niezależnie od opcji politycznej, od trzydziestu lat koncentrujący się nad prywatyzacją wszystkiego co się rusza, obecnie bez zmrużenia oka pompują miliardy podatników w prywatne systemy finansowe, starając się przy tym nie wymawiać przeklętego słowa "nacjonalizacja". Zaś wierni im niczym psy gończe komentatorzy ekonomiczni największych gazet i stacji, do wczoraj stawiający za wzór zbankrutowane gospodarki Islandii, Węgier czy Łotwy, dziś, jakby nigdy nic bezczelnie wzywają do oszczędności i zaciskania pasa. A ojciec chrzestny polskiej terapii szokowej – Jeffrey Sachs, przez którego kilkanaście lat temu Boliwia stanęła na granicy zapaści cywilizacyjnej – teraz dokłada byłemu szefowi Amerykańskiej Rezerwy Walutowej Alanowi Greenspanowi za zbytnie przywiązanie do neoliberalnego kanonu...

Jeśli chcemy coś z tego zrozumieć, przeczytajmy książkę Naomi Klein.

Naomi Klein, "Doktryna szoku", tłumaczenie: Hanna Jankowska, Tomasz Krzyżanowski, Katarzyna Makaruk, Michał Penkala, Wydawnictwo MUZA SA, Warszawa 2008.

Stefan Zgliczyński

Recenzja ukazała się w "Le Monde Diplomatique. Edycja polska".

[albeertos]

Cześć Zythum, co słychać?

[jacer]

Cześć Zythum, co słychać?

Pewnie wszystko OK, dalej wierzy w socjalizm i marksizm

[kot_z_cheshire]

Cześć Zythum, co słychać?

Boże, popłakałam się przy tym komentarzu...

[jacer]

Ot film z pewnego wykładu: http://www.wykop.pl/ramka/122641/tra...na-swiatowa-pl

[emes]

W USA wynikła afera, jeden cwaniak zdefraudował 50 mld dolarów, w tym pieniądze wielu banków, instytucji i znanych, zamożnych osób prywatnych. Zrobił to w klasyczny sposób argentyński, ci nowi wchodzący do systemu płacą na tych co weszli wcześniej. Ci nowi myślą, że inwestują w swoją przyszłość, a ci "starzy" myślą , że to co otrzymują, to zyski z inwestycji. Ten system argentyński skojarzył mi się z ZUS-em. Przecież ZUS nie zbiera na czyjąś emeryturę zakładając mu konto i zbierając na nim środki, tylko jego pieniądze bezpośrednio wydaje na bieżące wydatki. Nie ma wielkiego znaczenia ile przyszły emeryt wpłaci środków na swoją emeryturę, bo ta zależy tylko od tego ile potem będą wpłacali "nowi". Jak na system argentyński, to ZUS i tak się długo trzyma.

[jacer]

Jak na system argentyński, to ZUS i tak się długo trzyma.

Bo jest dofinansowany przez budzet, tak to juz by dawno padł.

[emes]

Małgorzata Dłużyk z pomocy społecznej w Bolesławcu kupiła swoim pracownikom paralizatory. Objaśnia ich działanie na klientach :

"Wystarczy przyłożyć urządzenie do napastnika, nacisnąć i chwilę przytrzymać i już niebezpieczny klient pomocy społecznej jest zneutralizowany"

http://tiny.pl/6j3t

[arcy]

I co to ma wspólnego z polityką?

[emes]

A tak zwana "pomoc społeczna" to dobrowolny wybór podatników nie mający nic wspólnego z polityką , czy polityczne decyzje z pieniędzy przymusowo zabieranych ?

[arcy]

Podobnie jak refundacja leków, z której świetnie żyją koncerny farmaceutyczne i apteki.

Popatrz na pomoc społeczną jako inwestycję w bezpieczeństwo wewnętrzne państwa.

Ale co wspólnego z polityką mają paralizatory?

[emes]

Pomidor

[jacer]

Popatrz na pomoc społeczną jako inwestycję w bezpieczeństwo wewnętrzne państwa.

Nooo, byle małpy nie zaczeły fikać.

We wrocławskich Faktach był reportaż o tej pomocy społecznej, która kupiła te paralizatory.

Chodzi o to, że jak pracownicy szli zanieść im jedzenie lub talony na jedzenie do pobrania w sklepie, to menele się wsciekały i napadali na pracowników. Jedną kobiete dość dotkliwie pobili do utraty przytomności.

Menele woleliby gotówkę, ale wiadomo na co by poszła.

Ja tam wogóle im bym nie pomagał.