||Marusia||Bestseller - część II

[kot_z_cheshire]

...dni mijały szybko. Zostawiały w pamięci smak i zapach spożywanego jadła. Jakoś tak zimą. Żarcie głowę zaprząta. O żołądku nie wspominając! Dzisiejszego wieczora zasię snuła się po kuchni cudna woń pomidorowej, obiecująco ścielała się tuż, tuż przed samym nosem...

...a przed oczami jawiły się wspomnienia tych wszystkich dań posmakowanych, przypominały się dreszcze rozkoszy kulinarnych...I tylko rozsądek mówił:"Lustra...nie zapominaj, że masz lustra grzechy twe obnażające..."

(tego nie pisała ani Garfunkel ani Zbysia, tylko ja...)

[yemiołka]

Ale kto by tam słuchał głosu rozsądku. Chyba ino jaki głupi.
Tak więc nasz bohater* rozpoczął konsumpcję od lustra [było niezłe, choć może mięta powinna być nieco mniej wyczuwalna], a potem w pełni dał upust swej żarłoczności: sześciodrzwiowa szafa, egzotyczny dywanik z frędzlami, stolik pod telewizor, karnisze [mmmm.... karmelowe!], serwantka - wszystko błyskawicznie znikało w czeluściach jego jamy chłonąco-trawiącej i zapowiadało się, że to dopiero początek. I wtedy ktoś zapukał do drzwi.



*kto jezd teraz bohaterem, do kata?! zgubiłem żem siem w tym literackim bajzlu.
narrator

[zbysia]

Taa.. to było wczoraj.. i szafę przestawiał i do ust ją przykładał i lustro od wyrzucenia ocalił.. a dziś.. dziś.. cóż dziś.... kapuśniak.. fuj.. nie lubi Zbyś kapuśniaku.. no z kwaśnej nie lubi.. potem jurajskie błoto na samoczyszczących się butach.. kuniakalne wonie i opary.. i jedno z lepszych piw pitych ostatnio.. że Świerze z Oslo.. głód jajkami na twardo zabił.. dobre jajka.. oj dobre.. dziwnie przed ugotowniem, a po rozbiciu, nie do opanowania, a po ugotowaniu spoiste i dwukolorowe.. taa.. dziwne losy są domeną, nie tylko Jane Eire.. i człek prosty, że nie rzec prostacki, na podobieństwo "Dallasu" lub "Mody na sukces" dziwne przygody mieć może..
i nawet nie rzecz w tym, że nie z kosmitami mu po drodze (że niby, ani raz porwany przez nich nie był).. zwiedza za to różne miejsca, o których nawet nie marzył.. na przykład: spacerniak..

No cóż .. dzięń pełen wrażeń minął.. 11 stopni na kwaterze.. CIEPŁO.. rano zobaczymy.. czym świat nas zaskoczy- pomyślał i ostatnia to "trzeźwa" myśl była..

i jakoby trzeźwym spojzeniem ogarnął: i miejsce kwaterunku swojego.. i barłóg, prawie że liśćmi zeschłymi wypełniony.. i zegar z tektury.. i flakony puste..

Cóż, i dobrze, że sztukę foto i grafi w życie wprowadzono.. można i popatrzeć na lube liczko..

taa.. upłynął dzień..
a завтра, сука-блядь, снова, ... вон.. подарок языков.. могу, на разных говорить.. но по-русски - получается..
буду думать.. кушать.. вобще - жить!! или: общежить!

[garfunkel]

...a bohaterce (bo bohaterem jezd tero bohaterka i ni ma sie co gubić ) zasię wnętrze jej własne objawiło się niczym na wiwisekcji: boleśnie, bez znieczulenia i zadziwiająco prawdziwie. I trwożliwie jeszcze. Mianowicie, że jakiekolwiek próby życia bez Niego są gwałtem na jestestwie. Nie da się istnieć oddzielnie...Aż strach...

[garfunkel]

Wydygała się tedy bohaterka strasznie i cichcem, na czworakach przepełzła do kolejnego rozdziału. Uchyliwszy leciutko, lekuteńko drzwi - dodać trzeba, że nosem - zwęszyła, iż ani chybi jest to męska sypialnia. Kiedy do leniwie rozlewających się w pomieszczeniu woni dołączyły odgłosy potężnych pierdnięć, była już całkowicie pewna swoich spostrzeżeń. Powoli wstała, i przyzwyczaiwszy oczy do mroku, zaczęła rozróżniać kształty i odcienie szarości. Na lewo tedy od czarnej szarości szafy, rysowała sie dużo jaśniejsza plama łóżka, a na niej zwinięty w kłębek człowiek. Przylgnęła na moment do zimnego boku mebla, spłoszyła się, bo mężczyzna na łóżku, całkiem nagi zresztą i lekko skąpany w księżycowym blasku, poruszył się, wyprężył, i do regularnego chrapania, do tych charknięć, chrumknięć, pomruków, dodał znowu - kontrapunktem chyba - całkiem donośną i całkiem nieznośną dla węchu salwę...Boże ty mój - jękneła cicho bohaterka - alem popadła w kałabanię...

[yemiołka]

A potem nie myślała już nic więcej, i nie jęczała też, no bo bez przesady, moi drodzy. Miała w końcu precyzyjnie wytyczony cel. Przemknęła pod kulawym krzesłem, lawirując pomiędzy niezliczonymi sztukami brudnych skarpetek i podrdzewiałymi kapslami, układającymi się na lepkiej podłodze w regularną mandalę. Przeczołgała się obok leżących pokotem cielsk [dziwnym zrządzeniem losu tylko Pierr Pierrdzący zażywał relaksu z użyciem mebla, pozostali lokatorzy skrzętnie unikali barłogów, waląc się, gdzie popadnie, zmożeni nagłym przyciąganiem ziemskim], bezszelestnie wpełzła na parapet i z uczuciem niewyobrażalnej ulgi wessała się w szkło.
Gul.
Gul.
I Gul.
[nie mylić z Gul-gulem].
I to by było na tyle. Ostatnie trzy łyki chmielowej wilgoci zniknęły z łoskotem w jej czeluściach. Powoli wycofała się z powrotem, dopadła skrzypiących drzwi i wydostała na zewnątrz, ciężko opierając się o drzwi domku numer....



Odpowiedzi z prawidłowym numerem domku prosimy przysyłać na adres redakcji po zakończeniu Zlotu. Nagrody czekają*!

*no nje, Arrt?

[yemiołka]

Po prawdzie postanowiła jednak jęknąć jeszcze jeden jedyny raz:
"Dwa razy <<drzwi>> w jednym zdaniu?!".
I to był już ostatni z jej jęków, wydany tuż przed osunięciem się na brzemienną od rosy, zrytą ciężkimi buciorami darninę.

[garfunkel]

A numery domków były pomylone. Dla zguby bohaterki i żeby nikt nie wygrał w konkursie. Tak sobie obmyślił Ten, co miał nagrody dawać... Zołza jeden.
Bohaterka zasię, pogulgotawszy, dosadniej zmacała ciałem podłoże i wiedziała już z całą pewnością, że zimniejsze jest ono od spożytego co piwa. Brrr..dużo zimniejsze...

[ART]

Zołza jeden przykucnął i policzył na palcach jednej ręki do dwunastu. Psiakrew, parsknął spode nozdrzy, źle się ten dzień zaczyna.

[yemiołka]

Parsknął raz jeszcze (no bo w końcu co, kurczę blade), zagrzebał nerwowo kopytem i szarpnął czerwoną grzywą. W ogromnych oczach Zołzy zamiast, jak zwykle, zachodzącego słońca błysnął pulsująco pokraczny znak zapytania. Zołza po raz kolejny znalazł się w jakimś mętnym zaułku powieści, ze wstrętem odrzucając pomysł przekartkowania tego, co za nim. O tym, co przed nim, nie chciał nawet myśleć. Stał chwiejnie w rozkroku i usiłował wycisnąć z siebie filozoficzne refleksje. Bez skutku. Nie miał nawet sił, by przejść do kolejnego rozdziału...